16 juli 2017

Woord van de dag: 'schrikmoment'. We komen 's ochtend om half 10 aan op Peking centraal. Iedereen voelt zich als door een nachttrein overreden na een nacht Chinese schapen en bokken door de gangen te hebben horen rennen. Om het station uit te kunnen moet je je treinkaartje laten zien. Ik rits mijn rugzak open op zoek naar mijn treinkaartje en ........ mis mijn fototoestel. Ik voel een koude rilling over mijn rug trekken en begin haastig mijn hele rugzak te doorzoeken. Niets! Tegen de stroom en het roepen van Chinese officials in ren ik terug naar de trein om te kijken of het toestel nog op mijn bed ligt. Ik kan me daar niets bij voorstellen omdat ik het toestel niet gebruikt heb, maar toch .... in de trein is natuurlijk niets te vinden. Niemand spreekt Engels en niemand kan en/of wil me helpen. Mijn reisgenoten roepen dat ik mijn grote tas uit moet pakken, wellicht zit het toestel daarin. Maar dat wil ik niet want dan ligt alles op de vieze vloer van het station en bovendien bewaar ik mijn toestel nooit inde grote tas. Ik besluit te wachten met uitpakken tot ik in het hotel ben. Het toestel is er of is er niet. Met een leeg gevoel stap ik de bus in. Wat nu, als het echt weg blijkt te zijn? In het hotel begin ik laagje voor laagje mijn grote tas uit te pakken. Niets! Toch in de rugzak? Ik kan het me niet voorstellen. Die heb ik al twee keer goed doorzocht. In het grote voorvak waar ik mijn toestel normaal bewaar vind ik niets. Ook niet in de twee voorvakken, het ondervak en de twee verborgen vakken niet. Wanneer ik het achterste smalle vak, waar ik normaal alleen mijn paspoort en iPad bewaar, uitpak zie ik onder op de bodem het toestel liggen. Het levert een zucht van verlichting op die ze vermoedelijk in Shanghai hebben kunnen horen.

Na het inchecken gaan we lunchen in een wereldrestaurant. Het houdt het midden tussen een saloon, bruin café met chinese bediening en met alleen maar westerse bezoekers. De menukaart is ook 'werelds'. We bestellen omelet en dat is na al die Chinese ontbijtjes best lekker.

Daarna lopen we naar het Plein van de Hemelse Vrede. Dit plein is toch vooral om niet zo'n vredig voiorvan bekend. Namelijk het studentenprotest van 1989. Wie herinnert zich het beeld niet van de student, in zijn witte overhemd met in beide handen een tasje die een rij van drie tanks probeert tegen te houden? Als de tank naar rechts bewoog, deed hij dat ook. Vervolgens klom hij op de tank om een praatje met de bestuurder te maken. Daarna werd hij door twee mannen in burger, vermoedelijk van de geheime dienst, afgevoerd. Tot op de dag van vandaag weten we niet wie hij geweest is. Ik denk dat we dat ook nooit te weten komen. Hij zal ongetwijfeld gestraft zijn met de doodstraf of met dwangarbeid. Dat laatste was in die tijd ook de doodstraf maar dan een uitgestelde. Het voelt vreemd om op dezelfde plek te staan als deze student. Die student die wereldgeschiedenis schreef .......

Ik ben van plan om naar de verboden stad te gaan maar bedenk me. Vanmiddag wil ik eerst de hutongs bezoeken. Dit zijn de originele oude stadswijken van Peking. Door de enorme bouwdrift zijn er heel veel verloren gegaan. Ook voor de olympische spelen van 2008 zijn er veel gesloopt. Immers, de stad zou er een slecht imago aan over houden. Ik ben verrukt als ik deze wijk in loop. China, zoals ik het altijd voorgesteld heb. Een enorme levendigheid op straat. Een schoonheidsspecialiste behandelt haar klant op straat, voor het oog van de hele buurt. Er wordt gespeeld, gepraat, gehandeld, gelachen. De huizen zijn oud en oorspronkelijk en daarom doet alles authentiek aan, al weet ik dat er ten behoeve van de spelen wel een cosmetische opwaardering heeft plaatsgevonden. Een oude man die op straat thee zit te drinken laat zich gewillig fotograferen. Ik laat hem de foto zien en hij laat mij zijn huis zien. Dan begin ik toch ook wel wat begrip voor de Chinese overheid te krijgen die stelt dat de hutongs feitelijk onbewoonbaar zijn .... het klopt, maar wat zou het jammer zijn als deze wijken voor het nageslacht verloren gaan. 

Na het avondeten gaan we op zoek naar de 'foodmarket'. Deze staat bekend om zijn lekkere insectenhapjes, zoals krekels, spinnen en schorpioenen. Ik neem me voor minimaal 1 van deze te gaan eten.  Ondanks alle aanwijzingen van hulpvaardige Chinezen kunnen we de 'foodmarket' niet vinden. Morgenavond proberen we het opnieuw. Ik laat me geen gefrituurde schorpioen door de neus boren .....