12 juli 2017

Vanochtend komen we om 10.00 uur aan op het station van Dunhuang. Hier zijn de wereldberoemde zandduinen van Mingsha Shan (wie kent ze niet) en de grotten van Mogao. 

Mingsha Shan betekent zingende zandduinen en zijn vernoemd naar het geluid van de wind die langs de randen scheert en een soort doedelzak-achting geluid maakt. Met name bij zonsondergang is het erg mooi hier. Dat laten we ons vertellen want het is vandaag volledig bewolkt! Dus gaan we er in de middag naar toe. De Chinezen hebben er een ware attractie van gemaakt inclusief een 50-tal souvernirkraampjes, zandsculpturen, horecagelegenheden en de mogelijkheid de meest triviale acties te kunnen doen zoals op een kameel rijden en met een sleetje het zandduin af. Ik laat deze laatste twee maar voor wat het is. De kameel lijkt te veel op een paard naar mijn smaak en daar heb ik mijn buik de komende 43 jaar vol van! En sleetje rijden is ook al niet mijn ding. Samen met twee anderen besluiten we het zandduin te gaan beklimmen. Voorwaar geen geringe opgave. Het is het soort woestijn zoals je dat in films ziet, alleen maar bergen rul, rood zand zo ver je kunt kijken. Hoewel te bewolkt ik tikt de thermometer 39 graden aan. Bij die temperaturen zo'n hoge, hete en rulle berg oplopen is alleen voor liefhebbers zullen we maar zeggen. Het is een ware uitputtingsslag maar zoals zo vaak is de beloning groots! Vanaf de top, die we na driekwartier ploeteren bereiken, hebben we een fenomenaal uitzicht over de zandduinen. Hier kun je zo de volgende Indiana Jones film opnemen! We 'vliegen' naar beneden met als resultaat dat onze bezwete lijven onder het zand komen te zitten. Iedere lichaamsholte vult zich met het fijne zand. We kunnen zo de bus niet in en besluiten ons wat op te knappen in het toiletgebouw. Terwijl we met onze blote voeten in de wasbak staan komt de verantwoordelijke voor het gebouw binnen. Hij slaat een ijselijke kreet als hij ziet wat wij doen. In zijn gebouw! Hij stort zijn toorn over ons uit en maant ons per direct weg te gaan. Omdat we eerder al gemerkt hebben dat je een boze Chinees beter niet tegen kunt spreken gaan we weg.

Daarna rijden we naar de Mogao grotten. Deze zijn ook wel bekend als de Duizend Boeddha Grotten. In de vierde eeuw na Christus had de reizen de monnik Le Zun hier een visioen van duizend Boeddha's, badend in een gouden licht op deze locatie. Hij begon met het uitgraven van de grotten en werd door steeds meer monniken geholpen. De grotten bezitten een verzameling prachtige boeddhistische muurschilderingen, kunst en manuscripten ter wereld, vergaard en gemaakt en gemaakt van de 4de tot en met de 15de eeuw na Christus. De klap op de vuurpijl was in 1900 met de ontdekking van de verborgen libary cave met daarin 1100 manuscripten en 15000 boeken daterend van de 4de tot de 9de eeuw. In werkelijkheid overtreffen de grotten de omschrijving. Ongelooflijk mooi!

's Avonds eten me Chinees. Echt Chinees, met 11 mensen om een ronde tafel met draaiplateau waarop 15 gerechten voorbijkomen waarvan je kunt pakken. En geloof met dit overstijgt het niveau van nr. 34 van de kaart. Na het eten loop ik nog even langs de rivier waar jongeren muziek maken, spelen, en praten. Er heerst een hele relaxte, gemoedelijk sfeer .... heerlijk om de dag mee af te sluiten