14 juli 2017

Vandaag is het de dag van het terracottaleger! Omdat het hotel dat was geboekt te kampen had met een kapotte airco (en dat is het heel erg bij deze temperaturen) zijn we uitgeweken naar een ander hotel binnen de oude stadsmuren van Xi'an. Het is een fantastisch hotel met alle voorzieningen die wensen, en die het ook nog eens blijven doen! 

De chauffeur rijdt is in de meest chaotische ochtendspits die ik ooit heb gezien met grote mate van bekwaamheid de stad uit. Daar op ongeveer 40 kilometer is in 1974 het terracottaleger ontdekt. Voor de cultuurbarbaren onder ons: Keizer Qin was gek op algemie. En dan niet zoals wij die in Europa kenden maar meer op het gebied van het maken van elixers voor een mooiere huid en natuurlijk voor het verkrijgen van het eeuwige leven. Toen een alchemist hem aanraadde kwik te drinken, dit zou zeker tot onsterfelijkheid leiden, dronk hij. En, niet erg verbazingwekkend, stierf. Het was in die tijd gebruikelijk dat de keizer samen met zijn vrouw, bedienden en anderen die hij in het hiernamaals nodig had begraven werd. De keizer was dood tijdens de begrafenis, de anderen niet. Tegen die tijd drong ook in China het idee van Confusius door dat dit toch niet zo moest. Daarom werd verordonneert dat er beelden gemaakt moesten worden van iedereen die de keizer naar het hiernamaals konden begeleiden. Dit is het zogenaamde terracottaleger. Op 29 maart 1974 ontdekten boeren die een put aan het graven waren een terracottasoldaat, de grootste archeologischevondst van de 20e eeuw. Er werd verder gegraven en met de opgravingen kwamen duizenden soldaten en paarden tevoorschijn, een heel leger dat de keizer vergezelde in zijn onsterfelijkheid. 

Het terracottaleger staat in vijf kuilen op twee kilometer van de grafheuvel. De soldaten zijn geplaatst in zes meter diepe geulen. Deze gangen, van elkaar gescheiden door aarden wallen, waren ooit bedekt met een frame van hout en aarde. Na de Qin-dynastie werden de grafkelders geplunderd en in brand gestoken, waardoor de terracottasoldaten zwaar werden beschadigd. Boven deze kuilen zijn hallen gebouwd waar men het terracottaleger kan bekijken.

Het terracottaleger bestaat onder andere uit het voetvolk, kruisboogschutters, ruiters met strijdwagens en paarden; allen stonden ze paraat voor een veldslag. Ze zijn allemaal tussen de 1,60 m en 1,80 m lang en allemaal verschillend. Sommige staan en andere zitten knielend met gespannen pijl-en-boog, alsof ze zich weerden tegen de aanslag. Sommige dragen een harnas en andere zijn gekleed in een uniform. De wapens die ze dragen zijn echt en de hoofdtuigen van de paarden zijn gemaakt van brons. Minder bekend is dat men ook een leger heeft ontdekt van kleinere beelden van ongeveer 0,50 m tot 0,75 m hoog.

Na het bezoek aan het terracottaleger gaan we terug naar de stad. 's Middags besluit ik er alleen op uit te gaan. Xi'an kent een oude islamitische buurt met veel kleine straatjes en pleintjes. Ik word niet teleurgesteld. Precies het soort stad waar ik van houd. Een enorme levendigheid straalt op me af. Allemaal kleine winkeltjes en bedrijfjes. Dat klinkt als Kashgar, maar het is toch totaal anders. Eerst probeer ik nog dollars voor Yuan te wisselen. Bij veel banken lukt dat niet, ondanks dat ze aangeven dat ze dat wel doen. Uiteindelijk kom ik uit bij de Bank of China waar het 20 minuten (!) duurt voordat het geld is gewisseld. Mijn paspoort wordt vaker gecontroleerd dan bij een intercontinetale vlucht. En een dozijn handstekeningen zijn nodig. In de smeltkroes van de islamitische buurt is het goed toeven. Ik eet een spietje van 5 kwarteleieren en mensen willen weten waar ik vandaag kom. Klaarblijkelijk zijn Europeanen hier zeldzaam. Terwijl ik de straat over wil steken komt er een scooter aanrijden met drie geslachte varkens op zijn scooter. Hij remt (niet voor mij) en er valt een varken op straat. Met vereende krachten wordt het varken weer op de scooter gehesen waarna hij zijn weg vervolgd. 

In de zijstraatjes worden leuke souvernirs aangeboden. Aangezien ik nog wat zoek duik ik een winkel in. Dom, want de verkopers hanteren toch best agressieve methoden om iets aan je te slijten. Afdingen tot een kwart van de originele prijs maakt je vaak tot de nieuwe eigenaar van het product. De vrouw probeert me wat te verkopen maar ik zeg dat ik alleen even wil rondkijken en leg uit waarom. In het Chinees voegt ze me iets toe dat lelijk klinkt en ik direct herken als 'kijken, kijken en niet kopen'. Geërgerd vervolg ik mijn weg en wordt aangesproken door een jonge vrouw die weliswaar een winkel runt maar me niets probeert aan te smeren. Het wordt een leuk gesprek en uiteindelijk vertrek ik ...... met een souvernir. De ene verkoper is de andere niet ......

's Avonds eten we ook in de islamitische buurt. Dat betekent groene thee in plaats van bier. We bestellen, net als voorgaande avonden, een aantal gerechten. Dit keer ook met vis. In het restaurant staat een aquarium vol met vis. Na twee gerechten zien we de kok naar het aquarium lopen en een grote vis pakken. Het beest spartelt hevig en valt op de grond. De kok duikt er bovenop en slaat op de vloer van het restaurant voor de ogen van zijn klanten de kop van de vis. Getergd loopt hij met het dode beest naar de keuken. De serveerster ruimt de boel op. 10 minuten later ligt de vis gebakken en gegarneerd met groente en kruiden in de pan op ons tafel. Ik zie het Jonnie Boer nog niet doen .......