25 juni 2017

Een vrije dag vandaag. Omdat het weer een warme dag wordt sta ik om half zeven op en zit om zeven uur aan de ontbijttafel. Ik ben niet de enige die de ergste warmte voor wil zijn want iets over zevenen zitten we met ons vieren te ontbijten.

Bukhara is veel groter dan Khiva, maar ook (iets) minder authentiek. Zoals Brugge en Gent zich tot elkaar verhouden. Al staan er enorm veel oude gebouwen, die dateren uit de eerste eeuwen van onze jaartelling. De stad telt vele moskeeën, medressas en minaretten. De ene moskee of medressa is nog rijkelijker versierd met mozaiek dan de andere. Overigens zijn de meeste oude godsdiensthuizen niet meer als zodanig in gebruik. Maar voordat ik een rondje oude gebouwen ga doen wil ik de stad tot leven zien komen in de kleine achteraf straatjes. En daar krijg ik geen spijt van. Het krioelt van de spelende kinderen, die allemaal graag op de foto willen! Vrouwen vegen de stoep, mannen wassen de auto. De bakker is net langs geweest want aan de spijkers bij de voordeur is een brood gespietst. 

Het verschil tussen het goed gerestaureerde toeristengebied en de achterafstraatjes is enorm. De armoede hier is groot. Deze is niet alleen af te lezen aan de kwaliteit van de buitenzijde van de woning maar ook, als je er een glimp van opvangt omdat de deuren openstaan, aan de binnenzijde. Mijn zwerftocht door de 'achterbuurt' eindigt abrupt als de steeg waarin ik loop uitkomt bij de mooiste medressa van de stad. Terwijl ik abrupte overgang even op me laat inwerken word ik aangesproken door een charmante oudere eigenaresse van een souvernirshop/-stand. Beleefd wimpel ik haar aanbod van prullaria af maar als ze vraagt waar ik vandaan kom maak de fout 'Gollandia' te zeggen. Haar man kijkt op en roept enthousiast dat hij nog heel veel ansichtkaarten uit 'Gollandia' heeft liggen. Een paar tellen later komt hij terug met een grote doos en laat hij trots zijn verzameling zien. Kaarten uit Amsterdam, Rotterdam, Keukenhof en nog veel meer plaatsen. Net zoals foto's waarop het echtpaar staat met hun 'Gollandiaanse' klanten. Ik krijg zelfs thee aangeboden. Leuk allemaal maar ik ontkom er nu niet meer aan om een souvenir te kopen. Dus koop ik een zijden sjaal voor Arina (@Arina, dan weet je dat vast). Wel weet ik nog 40% van de prijs af te praten maar dan moet ik wel ansichtkaarten sturen. Ik noteer het adres van het echtpaar en beloof plechtig dit te doen. Als laatste willen moeder en dochter graag op de foto zodat mijn vrouw weet wie de sjaal heeft verkocht. Met een tevreden gevoel vervolg ik mijn weg.

Ik doe een rondje medrassas, moskeeën en minaretten om vervolgens op de markt terecht te komen. Die beroemde bazaar wordt afgebroken en ik weet jammer genoeg niet waar deze naar toe verplaatst is. De sieradenmarkt staat nu langs de oude markt en is het bezoeken meer dan waard. Na het middaguur vind ik het genoeg en ga terug naar het hotel voor lunch en siësta. 

Het beroemdste ontwerp in Perzische tapijten - bekend als 'Boechara' - komt niet hier vandaan: reizigers zagen deze tapijten voor het eerst hier op een markt en namen bij vergissing aan dat ze hier ook gemaakt waren. Ook vandaag de dag zijn er in de hele stad winkels waar de tapijten te koop zijn.

Mocht je slechts één plek langs de Zijderoute willen bezoeken, dan moet dat de Kalyan-minaret (toren des doods) zijn om daarvandaan neer te kijken op deze fascinerende stad met haar stemmige woestijnkleuren en schitterende blauwe koepels. De minaret is niet alleen heel mooi maar symboliseert ook de macht en wreedheid van de emirs. Ter dood veroordeelden werden namelijk van deze 42 meter hoge minaret geworpen. Tot vermaak van het massaal toegestroomde volk.

Als 's avonds de ergste warmte is geweken komt de stad pas echt tot leven. De stalletjes zijn allemaal open, de mensen zijn massaal op straat, kinderen spelen en oosterse muziek klinkt zachtjes door straten en over de pleinen. Deze stad is werkelijk uit een sprookje uit duizend en één nacht.