21 juni 2017

Zoals gisteren gezegd zou ik nog even terugkomen op wat ik van Aschabat vind. Het doet me denken aan de film minority report. Een perfecte wereld, schoon, veilig, veel voorzieningen. Maar er zit ook onzichtbare laag onder. Zo liep ik 's avonds door de lobby van het hotel toen ik werd aangesproken door een hele mooie, jonge Turkmeense dame. Ze vroeg of ik een biertje wilde drinken zodat ze haar Engels kon oefenen. Dorstig als ik was ..... Het duurde niet lang of de ware intenties kwamen aan het licht. Tegen een vergoeding van 150 dollar kon ze me 'gezellige' avond bezorgen. Na enig onderhandelen .... (geintje). Ook een reisgenoot had een soortgelijke ervaring. Het is er dus wel de 'donkere' laag onder al dat wit marmer. Maar waarschijnlijk zijn ook de bordelen opgetrokken uit wit marmer, zonder rood licht maar met het logo van een multinational.

Overigens heb ik wel bewondering voor wat ze gebouwd hebben want in 1948 is de stad door een aardbeving met de kracht van 9.2 op de schaal van Richter volledig verwoest. Zeven gebouwen zijn blijven staan, de rest is ingestort met 110.000 doden tot gevolg.

We waren erg moe en hebben tot 10.30 uur geslapen waardoor we het ontbijt misten. Op de Russische bazaar maar even ontbijt gescoord en daarna de stad nog wat verder verkend. In de loop van de middag vertrokken naar Darvaza. Dat ligt halverwege de route naar Khiva. Darvaza ligt middenin de woestijn. De rit daar naar toe is een ware helletocht. Niet alleen omdat in Darvaza een enorme gaskrater ligt, met als bijnaam de poort naar de hel, maar ook door de tocht zelf. Deze voert door de woestijn waar het ruim boven de 40 graden is. Van een weg is amper sprake. Auto's rijden meer door de berm dan op de rijbaan. De chauffeur wisselt regelmatig van weghelft en rijdt ook herhaaldelijk door de linkerberm. Onderweg stoppen we bij een pleisterplaats die niet zou misstaan in een Mad Max film. Het broodje van de markt was niet goed waardoor ik diarree heb. Ik hoor dat ik in goed gezelschap ben want er zijn er nog drie met diarree. De rit die in totaal 4 uur duurt eindigt bij de krater. We slapen in tenten op een paar honderd meter afstand. De Russen hebben op deze plaats naar aardgas gezocht. Om mij onduidelijke reden (zou het op moeten zoeken) hebben ze het in brand gestoken, dat was in 1962. Tot op de dag van vandaag brandt het. Het doet zijn naam als poort naar de hel eer aan. 's Avonds barbecuen we, althans wie geen diarree heeft. Daarna lopen we naar de krater. In het donker een machtig gezicht.