28 juni 2017

Vandaag gaan we onderweg naar Tashkent, de hoofdstad van Oezbekeistan. We hebben nog geen 30 kilometer gereden of mijn kamergenoot meldt in lichte paniek dat hij zijn telefoon kwijt is. De bus wordt in de berm van de snelweg geparkeerd (vluchtstrook ontbreekt natuurlijk) en het zoeken begint. Niets. Het hotel waar we gelogeerd hebben wordt gebeld maar daar wordt niet opgenomen. Logisch, want wij waren de enige gasten. We besluiten onze weg te vervolgen en het hotel te blijven bellen. Wellicht kan de telefoon nagestuurd worden. Later wordt de telefoon gevonden tussen de zittingen van de stoelen. 

We komen in dichter bevolkt gebied. We passeren Oezbeekse 'vinexlocaties' waarin alle huizen er exact hetzelfde uitzien, net als in de 'vinexlocaties' van Khiva en Bukhara. Klaarblijkelijk is er maar 1 architect die zich met gebiedsuitbreiding bezig mag houden en op enige creativiteit kun je hem niet betrappen.

Onderweg nemen we een ijsje. Ik kies voor de Russische variant van de Magnum, de Magnit. Hoe bedenk je deze naam? Het kost een fractie van de prijs van een originele en ...... smaakt ook zo. Maar toch, voor 30 cent .......

In de bus heb je alle tijd om de afgelopen dagen nog eens op je gemak aan je voorbij te laten trekken. Al overdenkend kijk ik uit het raam en zie een stroom aan vieze auto's aan me voorbij trekken. Dan schiet me een opmerking van Elana, onze Turkmeense gids, te binnen dat in Turkmenistan je een fikse boete krijgt als je met een ongewassen auto rondrijdt. Iets om in de APV op te nemen ...... lijkt me wel wat voor Albert om daar op te gaan handhaven.

Na alle moskeeën, medressa's en minaretten is Tashkent een verademing. Een stad waaraan heel veel andere wereldsteden een voorbeeld kunnen nemen. Het is er kraakhelder. Het openbaar vervoer is uit de kunst en spotgoedkoop (12 cent voor een enkeltje). Het uitgebreide metronetwerk brengt je overal in de stad. En vrijwel ieder metrostation is tegelijk een veredeld museumstuk. Zo herbergt het metrostation Kosmonavtlar prachtig versierde tunnelwanden, waarop astronauten als Yuri Gagarin en andere ruimtehelden uit de voormalige Sovjet-Unie staan afgebeeld. Een andere aardige bijkomstigheid is dat de metrobuis vlak onder de grond ligt en tevens fungeert als atoomschuilkelder. Want de angst in de Sovjet-Unie voor een aanval vanuit het Westen was tijdens de Koude Oorlog wellicht nog groter dan omgekeerd. We nemen de metro naar de markt. Het is nog een hele puzzel omdat de oezbeken het cyrillisch schrift gebruiken. Iets dat voor ons volkomen onleesbaar is. Dus om te bepalen waar we uit moeten stappen vergelijken we karakter voor karakter de namen. Ondanks deze 'handicap' bereiken we vlot de bazaar. Ik heb behoefte aan vitamine (!) en begin daarom op de fruitmarkt. Na even rondgelopen te hebben om te kijken wat er inde verkoop is bepaal ik mijn keuze: perziken, kersen en een appel. De laatste om direct op te eten, de andere om mee te nemen. Ik koop twee heerlijk rijpe perziken voor 12 cent en 350 gram kersen voor 24 cent. Dan valt mijn oog op een grote, sappige granny smith. Ik schrik me ongelukkig van de prijs: 16.500 som, ongerekend 2 euro. Ik gun mezelf deze uitspatting en koop hem toch.

In de metro en op de stations mag je niet fotograferen. Omdat ik wel meer fotografeer op plekken waar dat niet mag trek ik manmoedig mijn toestel en knip er op los. Ik kom tot een foto of vier voordat ik door een dienstdoende agent in het Oezbeeks, maar  toch op heel duidelijk wijze, te verstaan krijg dat dit niet de bedoeling is. Heb even een deja vu met een gevalletje in Gronau ......

Morgen reizen we naar Fergana en vandaar uit overmorgen naar Kirgizië. Hier zullen we een dag of 10 verblijven. Vermoedelijk beschik ik dan niet over internet en kan dus niet langer mijn reisverslagen posten. Ik schrijf ze wel en zodra ik de gelegenheid heb post ik ze weer. Misschien tot morgen en anders tot ....