29 juni 2017

Een weinig spannende dag vandaag, Veel reizen, weinig doen. We vertrokken vanochtend al vroeg richting Fergana dat tegen de Kirgizische grens ligt. Niet met de Ali-express, deze trekt het niet door de bergen, maar met personenauto's. Een luxe zou je denken, maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het reizen met de bus me beter bevalt dan met de auto. De auto's die we ter beschikking hebben zijn allen van het merk Chevrolet. Dat is, naast Daewoo, ook zo'n beetje het enige merk dat hier rijdt. Ik kon het aanvankelijk niet zo goed plaatsen. Al weet ik dat Daewoo onderdeel is van de groep waar Chevrolet ook onderdeel van uitmaakt; General Motors. Van onze chauffeur begrijp ik dat er een Chevrolet fabriek in Oezbekistan staat. Dat verklaard veel. Wat ik ook leer is dat Oezbeekse chauffeurs een hekel hebben aan airco en altijd met de ramen open rijden (het zg. ARKO). Voor de passagiers een slechte keuze ....

We lunchen uitgebreid in een plaatsje waar we doorheen rijden, en net zoals op veel andere plaatsen, leidt de groep van 17 Hollanders tot enige paniek. Er wordt met tafels en stoelen geschoven en de menukaart wordt aangepast (stel je voor dat ze allemaal hetzelfde willen, dat is niet op voorraad). Dus kunnen we voor de zoveelste keer slechts kiezen uit drie gerechten. Eerlijk is eerlijk, ze sparen kosten noch moeite er toch een gezellige en goed gevulde lunchtafel van te maken. Ik heb zelfde zoveel verschillende soorten vers fruit op tafel zien komen. Omdat dit veel eerder geserveerd wordt dan de lunch zelf is de eerste honger bij velen al weg.

Na de lunch bezoeken we een kasteel van de lokale emir en ik merk dat ik het verzadigingspunt van moskeeën, minaretten en blauwe koepeltjes bereikt heb. Ik ben blij dat we morgen de Kirgizische grens oversteken. 

's Avonds eten we in een lokale eettent. Dezelfde verwarring als we met zijn zeventienen binnenkomen, dezelfde flexibiliteit om het op te lossen. Maar ook weer dezelfde beperkte keuze. Ik kies voor de slashick met rundvlees en een een spies met gegrilde groente. Dit is met afstand de lekkerste die ik tot nu toe gegeten heb. Iemand riep ooit: 'ik kan de kok wel knuffelen', dat gevoel overvalt me nu ook.

Op de terugweg naar ons hotel willen er een aantal nog wat alcohol inslaan om op het terras op te drinken. Vlak voor de drankenhandel loopt een jonge moeder met een kind van een jaar op haar arm. Als de vouwen naar binnen zijn op een flesje wijn te kopen vraagt de moeder of Jan en ik mee willen naar haar huis. We kijken elkaar aan of we dit wel goed gehoord en begrepen hebben. Uit elkaars blik begrijpen we dat we hetzelfde gehoord hebben maar begrijpen doen we het niet .....

Oezbekistan, het is een mooi maar op sommige punten toch ook vreemd land .... 
Op naar Kirgizië!

Oh ja, gisteren hebben we in één van de beste restaurants van Tashkent gegeten en dat hebben we geweten. De rekening bedroeg ruimt 1,2 miljoen Som. Hoeveel dat is kun je in de foto's zien.