30 juni 2017

Weer een reisdag. Vandaag gaan we de grens met Kirgizië over.

Maar eerst bezoeken we een zijdefabiek. In deze fabriek wordt, als enige in oezbekistan, nog zijde op de ambachtelijke manier gemaakt. Ze hebben zelf eeuwenoude moerbeziebomen staan waar de rupesen van de vlinder zich te goed aan doen. Vervolgens wordt van de cocons de zijde gemaakt. De fabriek lijk (is misschien ook wel) eeuwenoud. Ik houd van oude fabrieken fotograferen, het zogenaamde 'urbexen'. Maar dit is 'urbexen' in de oudste fabriek waar ik ben geweest en dan ook nog eens in bedrijf is. Maar het is een geweldige ervaring op op deze zijderoute  vakantie ook daadwerkelijk te zien hoe in vroeger jaren zijde gemaakt werd.

Met de Chevy's worden we tot aan de grens gebracht. Net zoals voor het binnenkomen van Oezbekistan moet je ook voor het verlaten van Oezbekistan geduld hebben. We moeten weer de nodige loketten langs waar we paspoorten inleveren, formulieren invullen, formulieren inleveren, paspoorten terug krijgen, weer gecontroleerd wordt, bagage wordt gescand, jijzelf wordt gescand en nogmaals je paspoort wordt gecontroleerd. Het blijkt dat je moet kunnen laten zien waar je alle nachten in Oezbekistan hebt doorgebracht. Daarvoor krijg je in de hotels een kaartje in je paspoort gestopt. Toevallig heb ik mijn kaartjes nog allemaal, maar enkelen hebben de kaartjes niet meer. In dit bureaucratische systeem is het te hopen dpat ze er geen groot punt van maken. Omdat het erg druk is bij emigratie krijgen we een voorkeursbehandeling. Voor alle Oezbeken, Kirgiezen en anderen, mogen wij. Ik denk dat door de grote drukte ze niet al te moeilijk doen over de hotelkaartjes want we mogen vlot doorlopen. Wel heeft iemand ingevuld dat hij met minder dollars het land binnen is gekomen dan nu mee vertrekt. Dat is verdacht en hij wordt terzijde genomen en kort ondervraagd. Na veelvuldig uitleggen dat dit op een misverstand berust laat de dienstdoende douanier ons door.

Opvallend is de bewaking aan de grens, en eigenlijk in heel Oezbekistan. Sinds de bomaanslag in Tashkent enkele jaren geleden is de beveilig groot. Veel agenten op straat, in metro, bij tunnels en dus ook de grens. Niet alleen agenten maar we zien op veel plekken ook soldaten met doorgeladen wapen lopen. Ik weet niet of ik me daardoor veiliger voel .......

De grenspost met Kirgizië hebben we veel snel genomen. Twee vriendelijke douaniers  controleren ons paspoort en laten ons direct door. Na de grens maken we kennis met Olga, onze gids in Kirgizië. Nu we de grens gepasseerd is haar eerste taak om ons van geld te voorzien. Een zwarte markt is er niet dus we zijn op de officiële koers bij de banken aangewezen. Bij de eerste bank waar we komen willen ze niet wisselen, er volgt geen opgave van reden. Dit tot grote ergernis van Olga die de bankmedewerkers nog wat lelijks toevoegt. Ik kan het niet verstaan maar de gezichten van beide dames laten weinig te raden over. Bij de tweede bank zijn onze dollarbiljetten van onvoldoende kwaliteit en worden we weer weggestuurd. Bij de derde bank willen ze pas wisselen als er een goede vertaling van ons Nederlandse paspoort komt. De ergernis groeit. We wisten het, in sommige delen heerst nog altijd de sovjetcultuur. Daar maken we nu kennis mee. Uiteindelijk na een uur lukt het om ergens te wisselen. Welkom in Kirgizië!

Naast deze eerste ervaring lijkt Kirgizië levendiger en iets welvarender dan Oezbekistan. We eten in een hippe tent en doen wat boodschappen in een supermarkt. Deze hebben we in heel Oezbekistan niet gezien. Morgen rijden we richting de bergen. Ik heb er zin in, de drukke steden heb ik nu wel een beetje gehad. Gelukkig hebben we nog internet zodat ik dit kan posten. Dat zal binnenkort een keertje ophouden. Dus Weelicht tot morgen en anders tot in China!