1 juli 2017

We vertrekken richting Toktogul. Al vrij snel stoppen we onderweg in Ozgul, waar we een complex van drie oude mausolea uit de Karakhanid Dynastie (999-1211) bezoeken. Ze zijn oud maar lang niet zo mooi als de bouwwerken die we eerder in Oezbekistan zagen. Aan de overzijde van de weg wappert een grote vlag van Kirgizië met daaronder een beeld van de vaders des vaderlands van Kirgizië. De naam van de beste man is me ontschoten, zodra ik weer internet heb (volgende week in China) zoek ik het op.

Het gebied wordt wat groener, de woningen wat groter. Het lijkt hier allemaal wat beter te gaan dan aan overkant van grens met Oezbekistan. Daar was het allemaal erg armoedig. Toen we in Fergana waren maakte ik voor het eten een wandelingetje en besloot een zijstraatje in te lopen. Dat zijstraat kwam uit op een pleintje dat was omgeven met portiekflats. Tot mijn verbijstering dag ik dat van veel ramen het glas ontbrak, luiken weg of kapot waren en dat terwijl het in dit gebied 's winters enorm hard kan vriezen. Veel vuilnis en kapotte auto's op straat deden me vermoeden dat hier te maken hadden met een achterstandswijk. Ik ging zitten op een bankje en niet veel later was ik het middelpunt van de belangstelling. Een blanke buitenlander die in deze wijk op een bankje gaat zitten ...... drommen kinderen om me heen en ook ouderen keken me aan en wilden met me praten. Ik had net twee bananen gekocht en twee kleine meisjes waren enkele minuten later twee blije meisjes .... heerlijk die stralende gezichten.

Vervolgens beginnen we aan de tocht over de hoge bergpassen en door de diepe ravijnen van Kirgizië. Het eerste deel van de weg is nog goed omdat het voor de hoofdstad Bishjek de belangrijkste verbinding met het zuiden is. Het is route met prachtige vergezichten. We komen langs het Toktogul stuwmeer dat jaarlijks de helft van alle energie van Kirgizië levert.

Langs de weg zien we af en toe nomaden die er hun yult hebben opgezet. Ook zien we de eerste rijstvelden. Van onze gids horen we dat hier gevangen te werk worden gesteld omdat het zwaar werk is. 

Toch zie je in Kirgizië ook dat het een voormalig staat van de Sovjet Unie is. Meerdere keren passeren we monumenten ter meerdere ere en glorie van de staat en arbeider. Dergelijke uitingen zie ik ook op zijgevels van flatgebouwen.

Halverwege de dag picknicken we onder een grote moerbeiboom. Even verder langs de weg ligt allemaal glas en bij het vertrek waarschuwen we onze chauffeur hiervoor. Dat is tegen dovemansoren gezegd want hij rijdt prompt door het het glas. Zodoende staan we twintig kilometer verder bij een kleine uitspanning te wachten tot hij de band gewisseld heeft. Het geeft mij tijd om weer eens een Russisch ijsje te proberen. Bij een stalletje vraag ik (in mijn beste Russisch) om een aardbeienijsje. De eerste die het meisje uit de bak trekt is twee jaar over de datum. Dat is met gortig en ik vraag een andere, ook die is ruim over de datum. Dan maar een chocolade ijsje met nootjes. Wederom royaal over de datum. Ik begin me af te vragen hoeveel ijs hier verkocht wordt. Ik vrees dat alle ijs over de datum is en met enige tegenzin moet ik de aankoop van een ijsje maar uitstellen tot later ....

De band is inmiddels gewisseld en we rijden door. Laat in de middag komen we aan bij ons guest house. Tot verbazing van onze gids en reisleider blijken onze kamers bezet door Kirgiezen. Een uur hebben ze nodig om te een acceptabele oplossing te komen. We krijgen een kamer toegewezen die er keurig uitziet. Nadat mijn kamergenoot een 'grote boodschap' heeft gedaan blijkt het toilet niet door te trekken. Het personeel heeft geen tijd om ons te helpen, of we het zelf kunnen oplossen? We gaan aan de slag en 10 minuten later spoelt het toilet keurig door. De volgende ochtend blijkt dat we het toch niet helemaal goed hebben gedaan want we staan dan tot onze enkels in het water. Misschien dat het personeel vandaag tijd heeft.

Later blijkt dat er een groep rechters uit Kishjek is neergestreken die onze kamers in gebruik heeft genomen. Dat hoeven ze niet te vragen, ze komen en claimen gewoon wat ze willen. Het rechterschap, zo stellen deze dames en heren later op de avond, is een zware baan. Daarom gaan ze af en toe met de hele groep naar een andere stad, ver uit het zicht van bekenden, om zich volledig te buiten te gaan aan drank, vrouwen en (vermoedelijk) opium. De rechters gaan weg en wij kunnen eten. De keuken heeft verse forel uit de rivier voor ons gemaakt. Het smaakt geweldig! Na het eten komen de rechters in een nog feestelijker stemming terug dan waarin ze weg zijn gegaan. Luide muziek schalt over het terrein. Inmiddels is bij ons het water verruild voor wodka. Naarmate de avond vordert worden de contacten met de rechters nauwer. Aan het eind van de avond bieden ze ons een gebraden schapenpoot aan. Weer eens wat anders dan een portie bitterballen .....