8 juli 2017

Een  vrije dag in Kashgar. Ik besluit vroeg op pad te gaan om een oplader voor mijn fototoestel te vinden. Ik vergis me daarbij lelijk in de tijd. Hoewel het 9.15 uur is als ik pad ga zit alles nog dicht. Ik begrijp er niets van! Als ik naar de bank ga waar 24 h service op staat is ook deze dicht. Geërgerd loop ik terug naar het hotel en besef dan wat er aan de hand is. Formeel kent China maar 1 tijd, de zogenaamde Beijing-tijd. Praktisch wordt daar op veel plaatsen de hand mee gelicht. Zoals ook in Kashgar. Zij hanteren hier een tijd die twee uur vroeger is dan de Beijing-tijd. Dus was ik om 7.15 uur al op pad en dan is alles dicht, niet raar!

de ochtend gebruiken we om met een aantal mensen het park te bezoeken. Vormgevingtchnisch geen hoogstandje, het 'park op Nijverdal' en de 'tuinen van Nijverdal' zijn mooier maar dit park doet wat het moet doen. Het vormt een ontmoetingsplek voor mensen. Er wordt gedanst, gezongen, chi-tij (schrijf ik het goed?) bedreven, bordspellen gespeeld en gepraat en gelachen. Het park is vol en gezellig. Wij zijn een toeristische attractie op zich. Overal waar we komen worden we aangekeken en krijgen we kleine kinderen in de handen gedrukt die met ons op de foto moeten. De banden met de Chinezen worden op deze manier flink aangehaald.  

Daarna bezoeken e de oude stad. Ik vind dit één van de  hoogtepunten van de reis. Een hele oude stad met allemaal kleine winkels en ambachten, vriendelijke mensen en lekker eten. Goed onderhouden en een lust voor het oog. Schoenmakers, koper bewerkers, naaisters, houtbewerkers ze laten zich allemaal fotograferen en maken graag een praatje voor zover dat mogelijk is. Ik voel me hier welkom ...

Aan het eind van de middag besluit ik toch nog even te gaan zoeken naar een oplader. Ik kom tot de ontdekking dat bijna niemand Engels spreekt en ik geen karakter Chninees kan lezen. Deze combinatie aait dat het erg moeilijk is je weg te vinden. Uiteindelijk vind ik na anderhalf uur zoeken een soort mediamarkt die ontzettend goed verstopt is! Ik struin de winkel door en vind uiteindelijk achter in een hoek een aantal fototoestellen. Ik kan me niet voorstellen dat ze hier een goede oplader hebben. Opvallend snel begrijpt de man achter de toonbank mijn probleem en snelt weg. Een andere klant, een jonge vrouw, wijst me een stoel en zet een doos voor mijn neus. Uit haar gebaren begrijp ik dat ik iets uit de doos moet pakken. Er blijken kastanjes in te zitten. Klaarblijkelijk trek ik een vies gezicht want ze begint te lachten en pelt er eentje voor me. Er is geen weg terug .... ik moet hem opeten. Tot mijn verbazing smaakt de kastanje best lekker. Ze lacht nog een keer als ze de opluchting op mijn gezicht ziet en legt een handvol voor me op tafel. Ze groet en loopt weg. De verkoper keert inmiddels terug met een oplader voor mijn toestel. Waar ik in Oezbekistan nog, omgerekend, 18 euro moest betalen kost deze slechts 6 euro. Met een goed gevoel keer ik terug naar het hotel ....

's Avonds gaan we eten in een Oeigoers restaurant. In totaal proever we 12 gerechten. Het één nog lekkerder dan het andere. Het bijna half twaalf als we naar buiten rollen en de stad badend in het licht aantreffen. Het geeft bijna een kermisachtig effect.

Maar zo mooi is het toch niet want overal in de stad lopen zwaar bewapende agenten en militairen. Enerzijds omdat er een conferentie van regionale leiders aan de gang is anderzijds omdat ernog steeds etnische spanningen zijn tiussen de Oeigoeren en Han-chinezen. Bij iedere winkel staat een agent of iemand van een burgermilitie. Dezelaatste steevast bewapend meteen forse knuppel. In een winkelstraat zie je tientallen bewapende mensen. Bij het binnengaan van een bank of shoppingmall moet je rugtas door een scanner en rioolputten zijn met tape verzegeld tegen bomaaanslagen. Wat een schril contrast met die mooie, gemoedelijke oude stad die aan de andere kant van de weg ligt ....